(۳۴)

"انسانها در مقابل هرج و مرج"

برای تجزیه و تحلیل و درک آنچه از یکسال پیش تاکنون در ایران می‌گذرد، توجه به چند نکته مهم ضرورت دارد.

تاریخ نشان خواهد داد که با رئیس مملکتی که به آینده مملکتش دلبسته بود و جهان را به همبستگی و تعاون می‌خواند، چه رفتاری شد.

برکناری من از صحنه سیاست جهانی باعث شد که بعضی ها بتوانند نظرات مرا بنام خود وانمود کنند و سیاست افزایش قیمت نفت را تا حد ارزش اقتصادی واقعی آن، به سود خود اجرا نمایند. حال آنکه من می‌خواستم این سیاست به نحو هماهنگی اجرا شود و به نفع همگان باشد.

هنگامی‌که من از قدرتهای بزرگ غربی مصرا می‌خواستم که به اندیشه بهره برداری از منابع نیروی جایگزین نفت باشند، کسی به اهمیت این موضوع توجه کافی نکرد . هنگامی‌که کشور ما کوشید خود به این سیاست جامه عمل بپوشاند در راه پیشرفت ما کارشکنی و ایجاد موانع بسیار کردند.

من بارها به دو رئیس جمهور و یک معاون رئیس جمهور امریکا گفتم که کشور آنها که توانا‌ترین ممالک جهان غیر کمونیست است، نباید و نمی‌تواند به خود اجازه دهد که تامین نفتش در گرو ممالک دیگر باشد.

آیا آنها این گفته من را به یاد دارند؟ البته اکنون کوشش ایالات متحده بر این است که سیاست کاهش وابستگی خود را به منابع نیروی خارجی به مرحله اجرا در آورد و "بحران ایران" را موجب اجرای این سیاست قلمداد می‌کنند. ولی امروز دیگر این سخن بهانه ای بیش نیست.

ظاهرا کاهش صدور نفت ایران به خارج، موجب بروز یک "هراس واقعی در کشورهای صنعتی جهان" شده و این بیم و نگرانی به ممالک در حال توسعه نیز تسری یافته است.

واقعیت این است که از وقتی که من از صحنه سیاسی و اقتصادی جهان کنار رفته ام ، یک تهاجم همه جانبه ای علیه تعادل و ثبات اقتصادی و سیاسی دنیا آغاز شده است که بیش از همه متوجه قدرتهای بزرگ غربی است.این بحران در حقیقت وسیله ای است برای ایجاد و گسترش عدم ثبات در خاورمیانه و در اقتصاد جهانی.

به همین سبب امروزه عقیده عمومی‌ بر این است که حوادث اخیر ایران تعادل قوا را در جهان بهم زده و "وضع جدیدی" به وجود آورده است که انسانها باید خود را با آن تطبیق دهند. متاسفانه این وضع جدید، چیزی جز هرج و مرج و نابسامانی نیست و این بیان دعوتی است از انسانها که خود را با نابسامانیها منطبق سازند، یعنی آنها را بپذیرند.

چرا باید چنین باشد، چرا انسانها نباید بتوانند با سیاستی مدبرانه اوضاع را تحت تسلط آورند؟

آنچه من می‌خواستم ، پیش‌بینی و پیش‌گیری از این نابسامانی و هرج و مرج بود  که سالها پیش از دیگران فرا رسیدن آنرا احساس و مشاهده می‌کردیم. من بارها گفتم و تکرار کردم که آینده ایران دیگر نباید در گرو نفت باشد. من بارها گفتم که مردم زمان ما با سرعتی وصف ناپذیر ، ذخائری را که طی میلیونها سال فراهم آمده مصرف می‌کنند. طبق پیش بینی های کنفرانس جهانی نیرو که در استانبول منعقد شد، در صورت ادامه آهنگ فعلی مصرف نفت در جهان، ذخائر شناخته شده تا سی و هفت سال دیگر به پایان خواهد رسید. بعدا چه خواهد شد؟